Είμαστε ακόμα στην κατηφόρα..

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΦΩΤΗ Π. ΚΑΛΥΒΑ

Πρωτοείδε το φως της ζωής στις Πόρτες Αχαΐας, όμως μεγάλωσε στην Πάτρα (που όπως δηλώνει απο­τελεί πάντα την «Ιθάκη» του και την «πόλη της ζωής του»), την οποία και εξακολουθεί να επισκέπτεται και να υπηρετεί με διαφόρους τρό­πους, έστω εάν εδώ και δεκαετίες, τα επαγγελματικά του βήματα τον πήγαν μέχρι την Αθήνα, όπου δια- πρέπει μέχρι τις μέρες μας.

Πρόκειται για τον γνωστό οικονομολόγο και Πρόεδρο του Συνδέσμου Ελλήνων Οι­κονομικών Διευθυντών (ΣΕΟΔΙ), κ.
Αλέξανδρο Κωστόπουλο, ο οποίος σε συνέν­τευξη που παραχώρησε στη «Γ» μιλάει για την οικονομική κρίση, την επιχειρηματικό­τητα, το όραμα μιας νέας ανάπτυξης και φυσικά, για την Πάτρα.

Με την ευθύτητα του ανθρώπου που όλη του τη ζωή έχει υπηρετήσει την επιχειρη­ματικότητα και την ιδιωτική οικονομία, αλλά και με τη ζέση του πατριώτη, ο κ. Κωστόπουλος δεν διστάζει να πει ότι «είμαστε ακόμα σε κατηφορική πορεία», ότι «το πο­λιτικό προσωπικό που κλήθηκε να διαχει­ριστεί την κρίση ήταν το χειρότερο των τε­λευταίων χρόνων», αλλά και ότι, η ανά­πτυξη χρειάζεται ένα νέο, εθνικό και επα­ναστατικό συνάμα σχέδιο, που θα ανα­τρέψει όλα τα κακώς κείμενα των τελευ­ταίων 40 ετών, σε πολιτισμικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο…

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Κύριε Κωστόπουλε, η Ελλάδα διανύει ήδη επτά χρόνια οικονομικής κρίσης χωρίς να έχει διαφανεί ακόμα η έξο­δος από το τούνελ. Τι φταίει, κατά την άποψή σας, γι’ αυτή την ατέρμονη περιστροφή εντός των μνημονίων χωρίς αποτέλεσμα; Είναι λανθασμένη η συνταγή ή ο τρόπος με τον οποίο οι ελληνικές ηγεσίες την ερμηνεύουν και την εφαρμόζουν;

■ Η χώρα μας διέρχεται την χειρότερη δοκιμασία της μεταπολεμικής περιόδου και η εφιαλτική αυτή κατάσταση, είναι φυ­σικά απότοκος της πολιτισμικής κρίσης και συνακόλουθα των λανθασμένων χει­ρισμών εκ μέρους της πολιτείας. Η κρίση αντιμετωπίστηκε με όρους διχαστικής και μηδενιστικής πρακτικής, με ακατάσχετη, ασαφή και παρελκυστική ρητορεία, με αποτέλεσμα να μη διαμορφωθεί ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από αυτή, πράγμα που θα αποτελούσε ισχυρότατο δια­πραγματευτικό όπλο προς την κατεύθυνση της αναπτυξιακής πολιτικής απέναντι στην τιμωρητική και καταστροφική πρόταση των δανειστών.

Η πολιτική ηγεσία εφήρμοσε λάθος μια λανθασμένη συνταγή και υπέκυψε αμα­χητί στη βαναυσότητα των εκβιαστικών δι­λημμάτων της τρόικας, σύρθηκε πίσω από τα καταστροφικά, ισοπεδωτικά και ταπει­νωτικά μέτρα, τα οποία εκτός των άλλων, ευρίσκονται σε αναντιστοιχία ακόμη και με τη βασική αρχή της οικονομίας κατά την οποία, ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρ­ξει υπό συνθήκες λιτότητας. Έτσι η χώρα εισήλθε σε ένα φαύλο κύκλο μνημονίων με καταστροφικούς όρους, με αντιαναπτυξιακή συνταγή και εισπρακτικούς στό­χους και μόνον.

Η κρίση επίσης δεν αντιμετωπίσθηκε με όρους χειρισμού ευρωπαϊκής πολιτικής τη στιγμή που υπήρχε ευρωπαϊκή κρίση και υπήρχαν περιθώρια δυναμικών δια­
πραγματεύσεων με τους εταίρους.

Ένας επιπρόσθετος λόγος είναι ότι το πο­λιτικό προσωπικό που εκλήθη να διαχειρισθεί την σοβαρότερη μεταπολεμική κρίση, επέπρωτο να είναι το χειρότερο των τελευταίων χρόνων, σε όλο του το φάσμα. Κατά συνέπεια και η συνταγή και ο τρόπος εφαρμογής της είναι λανθα­σμένα.

Είστε από τους ανθρώπους που εδώ και πολλά χρόνια, παρατηρώντας πολιτικά και κοινωνικά συμπτώματα, σημάνατε το «καμπανάκι κινδύνου» για τη χώρα. Στηλιτεύσατε το πελατειακό κράτος και τον κομματικό εκμαυλισμό, ενώ αρ­κετές φορές αναφερθήκατε στο έλλειμ­μα ποιοτικής παιδείας και ενός σύγχρο­νου εθνικού οράματος, ως δομικές αι­τίες μίας εθνικής κατρακύλας που θα μας φέρει προ δύσκολων χρόνων. Τα δύσκολα χρόνια ήρθαν. Βλέπετε να έχει αλλάξει κάτι από όσα έχετε επισημά- νει, ώστε να ελπίζουμε σε μία νέα ανο­δική πορεία;

■ Από πολύ νωρίς, από την αρχή της πο­λιτισμικής κρίσης που εξελίχθηκε σε οικο­νομική, με διάφορα δημοσιεύματα και ομι­λίες, είχα επισημάνει τους κινδύνους και είχα προτείνει λύσεις. Σε ένα μάλιστα εξ αυ­τών, τον Απρίλιο του 1980, είχα καταγράψει τα προβλήματα, ιδιαίτερα στο χώρο της Παι­δείας, με τις παρακάτω επισημάνσεις: «Η παιδεία αποτελεί την προϋπόθεση επιβίω­σης της φυλής και του έθνους μας. Οικοδομεί τις βάσεις και χαράζει το δρόμο πάνω στον οποίο βαδίζει η ιστορία μας. Και όμως τον τελευταίο καιρό και οι τρεις βαθμίδες της γνωρίζουν μία χωρίς προηγούμενο υποβάθμιση. Και στο χώρο αυτό, η αναζήτηση των ενόχων δεν είναι καθόλου δύσκολη. Η παιδεία και η εκπαίδευση αλώθηκαν, από την πολιτική και τα κόμματα. Η πολιτική αν­τιπαράθεση δεν παραβίασε μόνο το
πανεπιστημιακό άσυλο της ανώτατης παιδείας, αλλά βίασε ακόμη και την αγνότητα στο χώρο της στοιχειώδους εκπαίδευσης. Πιστεύουμε ότι το μεγαλύτερο έγκλημα που διαπράχθηκε στο χώρο της παιδείας, είναι αυτό της εισβολής των κομμάτων στα σχολεία». Οι επισημάνσεις αυτές, ήταν δυστυχώς προ­φητικές και παραμένουν επίκαιρες ακόμη και σήμερα και η νέα πορεία φαίνεται να αργεί, αφού δεν είμαστε ακόμη ούτε στην αρχή.

Σε πολλές νεότερες δημοσιεύσεις μου στον Τύπο, είχα επισημάνει τα σοβαρά προ­βλήματα της χώρας σχετικά με την βαθιά κρίση αξιών που υπονομεύουν το μέλλον του Έθνους μας. Είχα επισημάνει μεταξύ άλλων ότι το αξιακό σύστημα της κοινωνίας έχει υποβαθμιστεί, διότι δεν υποστηρίχτηκε από το σύστημα της πολιτικής και πνευμα­τικής ηγεσίας του τόπου, δηλαδή την παι­δεία και την στάση των πνευματικών ταγών της χώρας μας.

Είχα επισημάνει ότι η κοινωνική συμπε­ριφορά χαρακτηρίζεται από τον ατομοκεντρισμό και την επιδίωξη του εύκολου κέρ­δους, πράγμα που οδήγησαν στην κατάρ­ρευση των αξιών και των αρχών του δημό­σιου συμφέροντος, της κοινωνικής ευθύνης και αλληλεγγύης.

Η κοινωνία ισοπεδώθηκε προς τα κάτω. Νομιμοποιήθηκε ο κανόνας της ήσσονος προσπάθειας και της ευκαιριακής επιτυχίας.

Αποτέλεσμα η αποσάθρωση των σχέσεων του πολίτη με την πολιτεία και η χαλάρωση της κοινωνικής συνοχής.

Αυτά οδήγησαν στη συναλλαγή του πολίτη με την εξουσία και μέσω αυτής στην εμπορευματοποίηση της εξουσίας και τη δια­σπάθιση του δημοσίου χρήματος. Έτσι ανα­πτύσσεται η κομματοκρατία, η οποία δια­πλέκεται με το Κράτος. Δηλαδή αναπτύσσε­ται η αλυσίδα συναλλαγή του πολίτη με τα κόμματα, τα κόμματα με το κράτος, και αυτά με τη σειρά τους οδήγησαν στη χαλάρωση των θεσμών και την άλωση της κρατικής εξουσίας.

Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα τη διόγ­κωση του δημόσιου τομέα της οικονομίας, και την καταλήστευση του δημόσιου χρήμα­τος και συνακόλουθα στην επιδείνωση των μακροοικονομικών μεγεθών, και τελικά φτά­σαμε στην σημερινή κατάρρευση της οικο­νομίας.

‘Ετσι, φτάσαμε να περιφέρουμε τον δίσκο της επαιτείας ανά τον κόσμο και όπως μας λέει ο εθνικός μας ποιητής, «εν είναι εύ­κολες οι θύρες όταν η χρεία τις κρουταλεί».

Η υποβάθμιση του πολιτικού πολιτισμού και η κατάπτωση των ηθικών αξιών, ανέδειξε την μετριότητα στη θέση της αξιοκρατίας. Η αξιοκρατία που γεννήθηκε στη χώρα μας δεν κατοικεί πια εδώ. Η πολυπόθητη ανο­δική πορεία λοιπόν, αργεί να έρθει, για τι ακόμη βρισκόμαστε στην κατηφορική.