Εθνική συναίνεση για την έξοδο από την κρίση

Η ατιμωρησία και η περιφρόνηση της εφαρμογής των κανόνων της Δικαιοσύνης, οδηγούν σε μία κοινωνία απροστάτευτη, στο έλεος των κακοποιών στοιχείων.

Η χώρα μας κλυδωνίζεται και πάλι στο πέλαγος των προβλημάτων και τις αναταράξεις που προκαλεί το πρόσφατο κύμα της οικονομικής κρίσης. Ήδη η χώρα μας δεν προσέφερε μόνον βήμα ανθελληνικής κριτικής στον διε­θνή Τύπο, προσέφερε επίσης και έδαφος για κερδοσκοπικά παιχνίδια στο παζάρι του διεθνούς τζόγου αλλά και τη δικαιο­λογία εφαρμογής αυστηρών μέτρων από την Ευρωπαϊκή Ένωση και για πρώτη φορά μετά το 1893 βρίσκεται στα όρια της χρεοκοπίας.

Η κρίση αυτή αποτελεί το τίμημα της πληρωμής του λαού μας, με το νόμισμα του οποίου, η μία όψη απεικονίζει την αστοχία των χειρισμών της εξουσίας του πρόσφατου παρελθόντος και η άλλη όψη του απεικονίζει την πολιτισμική κρίση της ελληνικής κοινωνίας, ως αποτέλεσμα της κρίσης των θεσμών της τελευταίας 30ετίας.

Δεν θα σχολιάσουμε την προβληματική της πρώτης όψης του νομίσματος, που αφορά τους λανθασμένους χειρισμούς της εξουσίας στο μακροοικονομικό επί­πεδο.

Έχει όμως μεγάλη σημασία να αναφερθούμε στην άλλη όψη του νομίσματος, την παθογένεια, στις αιτίες που προκαλούν την οικονομική κρίση, δηλαδή τα φαινόμενα υποβάθμισης και αδράνειας των θεσμών που έχουν ως κοινό παρο­νομαστή την κρίση της οικονομίας, που είναι και αυτή αποτέλεσμα της αναπαρα­γωγικής και αντικοινωνικής συμπεριφο­ράς των πολιτών.

Η συμπεριφορά των πολιτών αντανα­κλά την κρίση των θεσμών και τον τρόπο λειτουργίας της εξουσίας, κυρίως της εκτελεστικής και της δικαστικής.

Η εκτελεστική εξουσία βαρύνεται με πληθώρα παραβατικών πράξεων και συ­μπεριφορών, όπως ωφελιμισμός και η ιδιοτέλεια, από τους επίορκους δημόσι­ους λειτουργούς, που παραδειγματίζουν αρνητικά τους πολίτες, και να αποδιοργανώνουν τον κοινωνικό μας ιστό.

Η δικαστική εξουσία άλλοτε αδρανεί και άλλοτε λειτουργεί επιλεκτικά για να επιβεβαιώσει τη ρήση ότι λειτουργεί σαν τον ιστό της αράχνης που συγκρατεί μόνο τα μικρά έντομα. Η ανομία ανοίγει τον
δρόμο στη διαφθορά, στη βία και την αποδιοργάνωση της κοινωνίας.

Η ατιμωρησία, η περιφρόνηση της εφαρμογής των κανόνων της δικαιοσύ­νης, οδηγεί σε μια κοινωνία απροστάτευ­τη στο έλεος των κακοποιών στοιχείων, την οικονομία να παραλύει από το κλεί­σιμο των δρόμων, τον βανδαλισμό των καταστημάτων, τις καταλήψεις των δημο­σίων κτιρίων και η χώρα να παραδίδεται στη μανία εγκληματικών στοιχείων.

Κακουργηματικές πράξεις, όπως η βι­αιοπραγία φοιτητών κατά των καθηγη­τών, οι καταλήψεις των σχολείων και δη­μοσίων χώρων, που αποτελούν πλέον υπόθεση ρουτίνας, παραμένουν στο απυ­ρόβλητο της δικαιοσύνης.

Η δικαιοσύνη αλλά και η ηγεσία των Πανεπιστημίων ανέχονται τη διάπραξη κακουργηματικών πράξεων από κακοποιά στοιχεία, άσχετα με την πανεπιστη­μιακή κοινότητα, που εισβάλλουν στα Πανεπιστήμια, τα οποία λεηλατούν προ- στρατευόμενα από το λεγόμενο «πανεπι­στημιακό άσυλο». Και τα Πανεπιστήμια, στα οποία υποτίθεται καλλιεργείται το ήθος και η γνώση των νέων μας, μετα­βάλλονται σε ορμητήρια κακουργηματι­κών πράξεων και εργαστήρια κατασκευής εγκληματικών οργάνων.

Οι συμπεριφορές αυτές, που εκτείνο­νται σε βάθος χρόνου δεκαετιών, δημι­ουργούν την εντύπωση ότι έχουμε εισέλ­θει στον χώρο της παραφροσύνης. Η ασυδοσία, η ανομία, η περιφρόνηση της νομιμότητας και των δικαιωμάτων του πολίτη έχουν ανατρέψει κάθε έννοια κοι­νωνικής δικαιοσύνης και λογικής.

Η παρανομία, το κλείσιμο των δρόμων και οι καταλήψεις των δημοσίων κτη­ρίων χαρακτηρίζεται διαμαρτυρία.

Η αυθαίρετη δόμηση θεωρείται δικαί­ωμα για στέγαση.

Ανώριμοι φοιτητές αποφασίζουν για τον διορισμό καθηγητών για την τύχη των Πανεπιστημίων.

Η ρύπανση των τοίχων με αφίσες και χρώματα θεωρείται δικαίωμα έκφρασης.

Η καταστροφή των Πανεπιστημίων προστατεύεται από το λεγόμενο πανεπι­στημιακό άσυλο.

Δυστυχώς στα φαινόμενα αυτά δεν λει­τουργεί το λεγόμενο «λαϊκό αίσθημα», η αντίδραση δηλαδή των πολιτών, που πά­ντα έπαιζε τον ρόλο της ασφαλιστικής δι­κλείδας στις εκάστοτε παρεκτροπές και

λειτουργούσε διορθωτικά στα φαινόμενα αντικοινωνικής συμπεριφοράς.

Ο Εντμουντ Μπερκ, Άγγλος φιλόσο­φος και πολιτικός είχε πει ότι ο μόνος τρόπος για να μεγαλουργήσει το κακό, εί­ναι να μην κάνουν τίποτε οι καλοί. Και αυτό κάνουμε εμείς σήμερα, δηλαδή συ­ντασσόμαστε με τη ρήση «Των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν».

Τα φαινόμενα αυτά συνιστούν την παθογένεια μιας κοινωνίας, που ευρίσκεται σε βαθιά κρίση, που πέρα από την υποβάθμιση του πολιτιστικού της επιπέδου οδηγεί στην υποβάθμιση της οικονομίας, στα σημερινά αποτελέσματα.

Οι συμπεριφορές αυτές της δυσλει­τουργίας της εξουσίας διαπερνούν το σώ­μα της κοινωνίας που εκδηλώνεται με τη διαφθορά, τη γραφειοκρατία, την κατα­σπατάληση του δημόσιου χρήματος, φαι­νόμενα που κλιμακούμενα αποτελούν τον φαύλο κύκλο της κακοδαιμονίας της χώ­ρας και το αποτέλεσμά τους είναι η δημο­σιονομική κρίση.

Το αποτέλεσμά τους είναι η χώρα μας κάθε 15ετία σχεδόν, να ευρίσκεται ενώ­πιον μιας οικονομικής κρίσης και η εκά­στοτε κυβέρνηση να είναι αναγκασμένη να παίρνει μέτρα θεραπείας. Έτσι, μόνιμα η οικονομία ευρίσκεται στην κλίνη της εντατικής.

Όμως, η εξουσία ασχολείται με τη θε­ραπεία της συμπτωματολογίας και όχι με την παθογένεια της κρίσης. Να αναλώνε­ται δηλαδή στην καταστολή και όχι στην πρόληψη.

Είναι βέβαια ηλίου φαεινότερο ότι εί­ναι προτιμότερο να θεραπεύσουμε τις αι­τίες αντί κάθε φορά να θεραπεύουμε το αποτέλεσμά τους. Η αποτελεσματική θε­ραπεία των αιτιών, δηλαδή της παθογένειας της κρίσης, θα μας απαλλάξει από τη θεραπεία των κρίσεων, διαφορετικά οι κρίσεις αυτές θα επαναλαμβάνονται στο διηνεκές.

Ενώπιον των φαινομένων αυτών, η συ­ντεταγμένη πολιτεία πρέπει να αντιδράσει άμεσα και αποτελεσματικά.

Πρώτα – πρώτα με την εφαρμογή των νόμων, ώστε να εμπεδωθεί η έννοια της πειθαρχίας και της νομιμοφροσύνης. Με την εφαρμογή των νόμων θα εξοικονο­μηθούν τεράστια κονδύλια από τη φορο­διαφυγή, τη διαφθορά, την παράνομη συ­ναλλαγή μεταξύ του πολίτη και της εξου­σίας.

Η εφαρμογή των νόμων κατά της φο­ροδιαφυγής, του λαθρεμπορίου, της πα­ρακώλυσης των συγκοινωνιών που νε­κρώνουν την οικονομία, της λεηλασίας της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, θα έλυνε το πρόβλημα της οικονομίας μας.

Μέσω της παιδείας πρέπει να εμπεδω­θεί στον λαό το σύστημα αξιών εκείνο, που είναι αντάξιο της ιστορίας μας, που είναι αυτό που ανταποκρίνεται στις σημε­ρινές ανάγκες του τόπου μας.

Στη Δημόσια Διοίκηση πρέπει να πνεύ­σει επαναστατικός άνεμος αλλαγής, ώστε
να σαρώσει κάθε άθλιο οικοδόμημα που έχει σχέση με την αναξιοκρατία, τη χαμη­λή παραγωγικότητα, την αντικοινωνική συμπεριφορά.

Για να αναστρέψουμε την κακοδαιμονία της χώρας μας, πάνω απ’ όλα, πρέπει να συντρίβει η διαφθορά και η Λερναία Ύδρα της γραφειοκρατίας. Να αναβαθμι­στεί η λειτουργία της Δημόσιας Διοίκη­σης. Να χτυπηθεί η παραοικονομία. Να απολακτιστούν οι λαθρεπιβάτες της πολι­τικής από το Κοινοβούλιο. Να κλείσουν οι κερκόπορτες του Κοινοβουλίου στους ολίγους εισβολείς της πολιτικής, που αμαυρώνουν το κύρος του.

Πρέπει να πνεύσει άνεμος επαναστατι­κής αλλαγής σε όλο το φάσμα της εξου­σίας, να γίνουν άμεσα βαθιές τομές στο σώμα της ελληνικής Δημόσιας Διοίκη­σης. Να σημάνει εθνικός συναγερμός, να κινητοποιηθούν οι καθαροί και τίμιοι Έλληνες, οι υγιείς δυνάμεις της κοινω­νίας.

Αυτά πρέπει να γίνουν με τη διαδικα­σία του επείγοντος και απαιτούν την άμε­ση εφαρμογή τους. Η όποια καθυστέρηση κοστίζει πολύ ακριβά στην οικονομία μας.

Όλα αυτά ασφαλώς προϋποθέτουν εθνική συνεννόηση, αλλά προ πάντων ευρεία πολιτική συναίνεση. Το λεγόμενο πολιτικό κόστος να επιμεριστεί σε όλο το φάσμα των πολιτικών παρατάξεων. Τα κόμματα, δυστυχώς, τουλάχιστον μέχρι τώρα, επιμένουν στην πρακτική της παραταξιοποίησης των θεσμών και του μη­δενισμού των πολιτικών πρωτοβουλιών. Στο Κοινοβούλιο πρέπει να παύσει να λειτουργεί η λογική του άσπρου – μαύ­ρου. Να σταματήσει να αποτελεί άρνηση για την αντιπολίτευση ό,τι θεωρείται θέ­ση για τη συμπολίτευση και αντίστροφα.

Η πολιτική ηγεσία του τόπου μας ορί­ζει το μέλλον της χώρας μας, δίνει περιε­χόμενο στο όνειρο του πολίτη, χαράσσει τις λεωφόρους πάνω στις οποίες θα βα­δίσει η ιστορία μας και τα πεπρωμένα του έθνους μας. Η πολιτική ηγεσία έχει την πρωταρχική ευθύνη να οδηγήσει το σκάφος της πατρίδος μας στην ιστορική του πορεία, γιατί αυτή έχει τους μηχανι­σμούς, αυτή έχει την εξουσία, αυτή μπο­ρεί να το πράξει.

Όμως, πέρα από την πολιτική ηγεσία, πρέπει επίσης να αντιδράσουν τα υγιή κύτταρα της κοινωνίας μας, οι έντιμοι πολίτες, οι πνευματικοί μας ταγοί, οι πο­λιτιστικές οργανώσεις, η καθαρή ματιά του τίμιου Έλληνα. Αυτοί που πάντοτε οδήγησαν την Ελλάδα μπροστά. Αυτοί μπορούν να το πράξουν και στην κρίσιμη αυτή στιγμή. Αυτοί μπορούν να οδηγή­σουν τη χώρα μας εκεί που της ανήκει, εκεί που, όπως είπε ο Πλάτων, «στην μετ’ ευβουλίας πολιτών αριστοκρατία του πνεύματος».

Αν ακολουθήσουμε αυτές τις αρχές, η χώρα μας δεν θα έχει ανάγκη από μέτρα θεραπείας οικονομικών κρίσεων, διότι δεν θα έχει οικονομικές κρίσεις.