Τα σενάρια διάσωσης της Ελλάδας

Η χώρα μας έχει εισέλθει σε ένα φαύλο κύκλο μνημονίων και σεναρίων διάσωσης ία οποία ίο μόνο που επιτυγχάνουν είναι η επιδείνωση ίου δημοσιονο­μικού μας προβλήματος. Γι’ αυ­τό, η Ευρωπαϊκή Ένωση σε μια προσπάθεια διάσωσης του ευ­ρώ, με την εφαρμογή του μεσοπρόθεσμου σχεδί­ου σωτηρίας της χώρας

μας επιδιώκει να θέσει αυτό το σχέδιο ως ανά­χωμα στο ενδεχόμενο ενός ντόμινο ανεξέλεγκτων εξελίξεων στο χώρο της Ευρωζώνης.

Με το σχέδιο αυτό, η οικονομική κρίση επιχειρείται να θεραπευθεί με μια σειρά μέτρων που έχουν δυστυχώς, ως κοινό παρονομαστή την εισπρακτική λογική, δηλ. την αντιμετώπι­ση της ρευστότητας και που υπακούει σε μια σειρά από οξύμωρα σχήματα:

• Η εισπρακτική, ισοπεδωτική λογική των μέ­τρων αφαιρεί από την οικονομία, αυτό που ακριβώς χρειάζεται: τη ρευστότητα. Η επιδεί­νωση της ρευστότητας οδηγεί νομοτελειακά στην κατάρρευση της οικονομίας.
• Η σωτηρία μας επιχειρείται να επιτευχθεί με ταπεινωτικούς όρους υποτέλειας και ξεπου­λήματος της χώρας, γι’ αυτό θίγει τη στοιχειώδη αρχή της εθνικής κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδα μας. Αυτό λανσά­ρεται ως σωτηρία!
• Η κρίση επιχειρείται να θεραπευθεί από αυ­τούς που τη δημιούργησαν, κατά συνέπεια δεν διαθέτουν το απαραίτητο συμβολικό και πο­λιτικό κεφάλαιο. Επιπλέον, η λογική των μέ­τρων αυτών είναι αντίθετη με την ιδεολογία του κόμματος που είναι στην εξουσία.

Όμως το κρίσιμο σημείο είναι ότι η κυβέρνη­ση δεν έχει μέχρι τώρα επιδιώξει την εξυγίαν­ση του δημόσιου τομέα, αφού το δημοσιονο­μικό μας πρόβλημα δημιουργείται κατά κύριο λόγο, από τη διόγκωση του δημόσιου τομέα. Εάν δεν μειωθεί ο το κόστος του δημόσιου τομέα για να προκύψει πρωτογενές πλεόνασμα στον προ­ϋπολογισμό, η εξυπηρέτηση του χρέους είναι αδύνατη.

Όμως ο δημόσιος τομέας παραμένει στο απυ­ρόβλητο των προθέσεων της κυβέρνησης, κα­θώς αυτός αποτελεί το ποιμνιοστάσιο, δηλαδή την εκλογική πελατεία των κομμάτων και ως εκ τούτου παραμένει αλώβητος και ακέραιος.

Το μεσοπρόθεσμο διαλαμβάνει μέτρα, ισοπεδωτικής και εισπρακτικής λογικής, κατά συνέπεια πλήττουν τα χαμηλά και μεσαία εισο­δηματικά στρώματα, και ως εκ τούτου χαρακτηρίζονται κοινω­νικά άδικα. Επιπλέον, αφαιρούν και την τελευταία ικμάδα ρευ­στότητας στην αγορά και βυθίζουν ακόμη περισσότερο την οι­κονομία στα τάρταρα της εξαθλίωσης.

Το μνημόνιο, επίσης, περιλαμβάνει μέτρα που αναφέρονται σε θέματα εθνικής κυριαρχίας, εδαφικής ακεραιότητας, και σε θέ­ματα που προσδιορίζουν την ταυτότητα και το πολιτιστικό επί­πεδο της κοινωνίας μας, όπως είναι η παιδεία, τη δικαιοσύνη, η υγεία. Ως εκ τούτου, αποτελούν μέτρα που προσβάλλουν την εθνική υπερηφάνεια του λαού μας. Η αποδοχή και υπογραφή μνημονίων αυτής της μορφής αποτελεί πράξη που ισοδυναμεί με εθνική υποτέλεια.

Το μεσοπρόθεσμο σχέδιο στην ουσία του, προβλέπει την μεί­ωση (κούρεμα) της αξίας του χρέους προς τους ιδιώτες ομολο­γιούχους κατά 20%. Αυτό συνεπάγεται τη μείωση του χρέους από 156% στο 132% του ΑΕΠ. Όμως για να εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα του χρέους, η μείωση έπρεπε να ήταν 50% περίπου, κάτι που θα το οδηγούσε στα επί­πεδα του 60% του ΑΕΠ στην καλύτερη περίπτωση. Δεδομένου ότι τα ελληνικά ομόλογα ανταλλάσσονται στην αγορά κατά 30%-40% κάτω από την ονομαστική τους αξία, η διαφορά 10%-20% αποτελεί “δώρο’ στους τραπεζίτες και έτσι η χώρα μας έχασε την ευκαιρία να καταστήσει βιώσιμο το χρέος της. Γιατί έγινε αυτό; Προφανώς διότι η κρίση από την αρχή, ίσως κάτω από την πίεση των άμε­σων ταμιακών αναγκών, αντιμετωπίστηκε ως πρόβλημα ρευ­στότητας και υποβαθμίστηκε η μακροπρόθεσμη οικονομική της προοπτική.

Έτσι, στις διαπραγματεύσεις της 21ης Ιουλίου η χώρα μας εμ­φανίστηκε χωρίς σχέδιο εθνικής στρατηγικής και χωρίς να υπο­στηρίξει τη δραστική μείωση του χρέους κατά 50%. Τη στιγμή μάλιστα που μας “παρασημοφόρησαν’ με το στίγμα της “επιλε­κτικής χρεοκοπίας’, φρονούμε ότι υπήρχαν περιθώρια δια­πραγμάτευσης για τη μείωση του χρέους σε βιώσιμα επίπεδα.

Τώρα, εφαρμόζοντας την απλή αριθμητική, διαπιστώνουμε ότι τα νούμερα αρνούνται να επαληθεύσουν τις κυβερνητικές ζη­τωκραυγές, διότι “δεν βγαίνουν¹. Και εξηγούμεθα: Με το μεσο­πρόθεσμο, οι τόκοι του χρέους θα είναι 20 περίπου δισ. ευρώ το χρόνο επί τριάντα χρόνια, πράγμα που ισοδυναμεί με το 25% των δημοσίων εσόδων.

Σήμερα όμως το δημόσιο έλλειμμα ανέρχεται στο 25% των εσό­δων. Αυτό σημαίνει ότι εφεξής το ετήσιο πλεόνασμα πρέπει να είναι τουλάχιστον ίσο με 25%, αφού οι τόκοι αντιπροσωπεύουν το 25% των εσόδων.

Για να προκύψει αυτό το πλεόνασμα θα πρέ­πει να συμβούν επαναστατικές αλλαγές και με­ταρρυθμίσεις στο χώρο της οικονομίας, της δη­μόσιας διοίκησης και της κρατικής μηχανής. Δηλαδή: Να κατεδαφιστεί ο φαύλος και σπά­ταλος δημόσιος τομέας. Να χτυπηθεί δρα­στικά η γραφειοκρατία και η διαφθορά. Να συλ- ληφθεί η φοροδιαφυγή. Να εφαρμοστεί ο νό­μος, ώστε να διασφαλιστεί η προστασία των επιχειρήσεων και του πολίτη. Να είναι πιο αποτελεσματική η κρατική μηχανή, η εκτε­λεστική εξουσία. Και προ πάντων να υπάρξει αναπτυξιακός προσανατολισμός της οικονο­μίας μας. Είναι δυνατόν να εφαρμοστούν όλα αυτά; Δεν θα τα πίστευε και ο πλέον αισιό­δοξος.

Ο υδροκεφαλισμός και η διαφθορά στο δη­μόσιο τομέα, μαζί με τη γραφειοκρατία και τη φοροδιαφυγή αποτελούν το τρίπτυχο της αθλιό­τητας της ελληνικής πραγματικότητας. Αν δεν χτυπηθούν τα συγκοινωνούντα αυτά δοχεία της ελληνικής παρακμής, δεν πρόκειται να υπάρξει λύση στο δημοσιονομικό μας πρό­βλημα. Αυτό καθόλου δεν προκύπτει από τα διάφορα μνημόνια, αλλά και τους στόχους της κυβέρνησης.

Η έξοδος από την κρίση είναι έργο τιτάνιο, αφού κρίνεται το μέλλον του πολιτειακής υπό­στασης του Ελληνισμού. Η χώρα μας χρει­άζεται επειγόντως ένα θαρραλέο σχέδιο ηθι­κής, διοικητικής και οικονομικής ανόρθωσης. Χρειάζεται ένα εθνικό μακρόπνοο πρόγραμ­μα για την έξοδο της χώρας από την παρακμή και την ένταξή της στο νέο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.

Χρειάζεται ένα νέο οικονομικό και κοινωνικό συμβόλαιο απαλλαγμένο από τα στερεότυπα του παρελθόντος με συγκεκριμένες ιδέες και ορατούς στόχους.

Όμως, το πολιτικό μας προσωπικό, ακόμη και τώρα, στις κρίσιμες αυτές ώρες, φαίνεται να παραμένει εγκλωβισμένο στο σύνδρομο του λαϊκισμού και της μικροπολιτικής. Το πο­λιτικό κόστος να υπερτερεί του δημόσιου συμ­φέροντος.

Αφού η λύση δεν έρχεται από το πολιτικό μας προσωπικό, θεωρούμε όη πρέπει να σημάνει εθνικός συναγερ­μός για την κινητοποίηση της αξιοποίησης του εθνικού μας κε­φαλαίου εκείνου που δεν έχει αναλωθεί: Που είναι οι κορυφαί­ες προσωπικότητες της χώρας μας, εκείνοι που έχουν καταξιω­θεί στο στίβο της δραστηριότητάς τους, επιστημονικό, επαγ­γελματικό, κοινωνικό.

Με τη σοφία, τη γνώση και το κύρος τους, μπορούν να συμβά­λουν αποφασιστικά στη έξοδο της χώρας μας από τη σημερινή κρίση και την παρακμή που καταδυναστεύει τη χώρα μας τα τε­λευταία 35 χρόνια. Ελπίζουμε ότι σύντομα θα σημάνει η ώρα των επιφανών Ελλήνων.