ΟΜΙΛΙΑ του Προέδρου του Συνδέσμου Ελλήνων Οικονομικών Διευθυντών
κ. Αλέξανδρου Κωστόπουλου
της 18ης Φεβρουαρίου 2016 – HILTON
Κυρίες και Κύριοι,
Επιτρέψατε μου να αρχίσω με ένα απόσπασμα της δημοσίευσής μου στον Τύπο τον περασμένο Σεπτέμβριο.
«Τον Δεκέμβριο του 2014, η χώρα είχε εισέλθει σε κάποια τροχιά ανάκαμψης. Όμως, η περιδίνηση της πολιτικής δεξαμενής που προκάλεσαν οι τραγικές συγκυρίες της εποχής εκείνης, έφεραν στην επιφάνεια ανεύθυνα και άπειρα μειράκια της πολιτικής, άτομα που δρούσαν στις παρυφές των πολιτικών διεργασιών και τροφίμων των συνδικαλιστικών ποιμνιοστασίων.
Ανέτρεψαν την κυβέρνηση με πρόσχημα μια άστοχη συνταγματική πρόβλεψη, αφού η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν θα πρέπει να ανατρέπει την κυβέρνηση, γιατί απλούστατα ο πρόεδρος δεν ασκεί ουσιαστικά καμιά εξουσία. Έτσι, το νέο προσωπικό που εκλήθη να διαχειριστεί την κρίση, στη χειρότερη στιγμή της μεταπολεμικής περιόδου, συναρμολογήθηκε από τα χειρότερα υλικά που είχε ποτέ ο τόπος.
Και έτσι φθάσαμε στην περιλάλητη επτάμηνη διακυβέρνηση, η οποία δεν κατεδάφισε μόνο ότι είχε επιτευχθεί μέχρι τότε, αλλά οδήγησε τη χώρα ένα βήμα πριν από τον όλεθρο. Οι γελοιότητες και η όλη εμφάνιση της διαπραγματευτικής τακτικής οδήγησαν την οικονομία στην καταστροφή και διέσυραν επίσης τη χώρα μας στο εξωτερικό.»
Κες και Κοι, Αφού απέτυχε η περιβόητη ατέρμονη διαπραγμάτευση, η συνταγή της καταστροφής ολοκληρώθηκε με το δημοψήφισμα, από το οποίο ζητούσαν το ΟΧΙ, αλλά ήθελαν το ΝΑΙ, και όταν ήρθε το ΌΧΙ, εφήρμοσαν τα ΝΑΙ. Τελικά ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο το οποίο, όπως ομολόγησαν, δεν το πιστεύουν. Αυτά μόνο από τα λίγα δείγματα μιας ανερμάτιστης και αδιέξοδης πολιτικής.
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα δυσκολευτεί πολύ να καταγράψει τα όσα κωμικοτραγικά και ιλαροτραγικά συνέβησαν στη χώρα μας και καταρράκωσαν την εθνική αξιοπρέπεια του λαού μας. Πάντως, η Ελληνική γραμματεία θα εμπλουτιστεί με τις εκφράσεις όπως ‘δημιουργική ασάφεια, οι «Βαρουφακισμοί», θα κάνουμε ντου στο νομισματοκοπείο, εμείς θα βαράμε και εκείνοι θα χορεύουν, και άλλα ευτράπελα. Η χώρα μας, που ευδοκιμεί η φαιδρά πορτοκαλέα, εκπροσωπήθηκε στα ανώτατα όργανα της Ε.Ε. από άτομα που δεν είχαν παρακολουθήσει καν τα λεγόμενα μαθήματα πολιτικής για μη ειδικούς.
Κες και κοι, οι περιστάσεις απαιτούν ότι πρέπει επί τέλους να σημάνει η ώρα της σοβαρότητος και της αυτοκριτικής. Η κρίση αυτή πρέπει επί τέλους να μας αναγκάσει να κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Θα πρέπει επί τέλους να αναρωτηθούμε:
Γιατί κατάντησε αυτή η χώρα, αυτός ο περήφανος λαός να είναι επαίτης στο γκισέ των απογόνων των Ούννων και των Βανδάλων. Του Αττίλα και του Αλάριχου;
Εμείς, από τις διάφορες δημοσιεύσεις στον Τύπο, αλλά και από το βήμα του ΣΕΟΔι ,
είχαμε επισημάνει επανειλημμένως τους κινδύνους που διατρέχει η χώρα.
Επιτρέψατέ μου να αναφέρω κάποια αποσπάσματα μιας δημοσίευσής μου στον Τύπο πού έγινε στις 28 Απριλίου του 1990. Δηλαδή 26 χρόνια πριν. Το δημοσίευμα αυτό, περιγράφοντας την κατάσταση της χώρας μας την δεκαετίας του 80, αναφέρει μεταξύ άλλων:
‘’Η πολιτική μας ηγεσία δεν γαλούχησε το λαό μας με ιδανικά εθνικά, δεν δρομολόγησε σκοπούς κοινωνικούς, δεν αθλοθέτησε στόχους πνευματικούς, δεν άνοιξε ορίζοντες εθνικούς.
Αντίθετα κάθε εκδήλωση κοινωνική, πολιτιστική, κάθε δραστηριότητα επαγγελματική, βιοποριστική, κάθε έκφραση πνευματική, καλλιτεχνική, έχει διαβρωθεί, από τον κομματικό καταλύτη, έχει αλλοτριωθεί, έχει εκτραπεί και εκφυλισθεί, από την κομματική σκοπιμότητα. Και η κομματική επιδημία έχει προσβάλλει όλο το φάσμα των κοινωνικοπολιτικών μας θεσμών, Δημόσια Διοίκηση, συνδικαλισμό, επιστημονικά σωματεία και επαγγελματικές οργανώσεις, όλα έχουν κάποια κομματική ετικέτα – ταυτότητα άνευ της οποίας η δραστηριοποίησή τους είναι χωρίς αντικείμενο.
Η παιδεία αποτελεί την προϋπόθεση επιβίωσης του έθνους μας. Οικοδομεί τις βάσεις και χαράζει το δρόμο πάνω στον οποίο βαδίζει η ιστορία μας. Και όμως τον τελευταίο καιρό και οι τρεις βαθμίδες της γνωρίζουν μία χωρίς προηγούμενο υποβάθμιση.
Η παιδεία και η εκπαίδευση αλώθηκε, από την πολιτική και τα κόμματα. Η πολιτική αντιπαράθεση δεν παραβίασε μόνο το πανεπιστημιακό άσυλο της ανώτατης παιδείας, αλλά βίασε ακόμη και την αγνότητα στο χώρο της στοιχειώδους εκπαίδευσης.
Πιστεύουμε ότι το μεγαλύτερο έγκλημα που διαπράχθηκε στο χώρο της παιδείας, είναι αυτό της εισβολής των κομμάτων στα σχολεία.
Και ο ελληνικός λαός χορεύει στο ρυθμό που του παίζουν οι πολιτικοί του μαέστροι, ακολουθεί τα βήματα που του έδειξαν οι κυβερνητικοί τους ενορχηστρωτές. Η συμπεριφορά των πολιτικών ηγετών μας διαχέεται προς τα κάτω, γίνεται παράδειγμα προς μίμηση, γίνεται τρόπος ζωής του λαού μας. Αν προσθέσουμε τις επιρροές των καιρών, τα μηνύματα του σύγχρονου marketing και τα κελεύσματα της κοινωνίας της αφθονίας (affluence society), όλα αυτά μας οδηγούν στην έξαρση του καταναλωτισμού, στο κλίμα του ευδαιμονισμού και του συβαριτισμού.
Και η Ελλάδα να βουλιάζει στο βούρκο των πολιτικών της διαφθοράς και να πνίγεται στο τέλμα των στρεβλών πολιτικών σχηματισμών.’’
Αυτά εγράφησαν 26 χρόνια πρίν. Μια ολόκληρη γενιά πριν.
Βλέπετε να έχει αλλάξει κάτι από τότε; Ασφαλώς όχι, δηλαδή για μια γενιά είμαστε στα ίδια. Δεν άλλαξε τίποτε. Γιατί άραγε; Μήπως αυτά είναι η αιτία της κρίσης;
Από την αρχή της κρίσης από το 2009, σε διάφορες δημοσιεύσεις στον Τύπο, είχαμε γράψει:
Η ανάκαμψη πρέπει να λάβει διαστάσεις παλιγγενεσίας, που θα έχει την έννοια του κοινωνικού μετασχηματισμού, να υπογραφεί ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα διαλαμβάνει κράτος και πολίτες. Πρέπει να ψηφισθεί καινούργιο Σύνταγμα που ανταποκρίνεται στις ανάγκες της σημερινής κοινωνίας και να καταργηθεί το υπάρχον, που πρεσβεύει την απόλυτη πρωθυπουργική μοναρχία, που εκμαυλίζει τους πολιτικούς προς την ανομία, τους καθιστά δικαστές των δικών τους αδικημάτων και αθωώνουν τις κακουργηματικές πράξεις τους ( άρθρο 86).
Πρέπει να σημάνει εθνικός συναγερμός, να πνεύσει άνεμος επαναστατικής αλλαγής σε όλες τις λειτουργίες της πολιτείας που θα κατεδαφίσει ό,τι σάπιο και αμαρτωλό έχει χτιστεί τα τελευταία σαράντα χρόνια.
Είναι ώρα να λειτουργήσουν τα εθνικά αντανακλαστικά και ο ελληνικός λαός να συνειδητοποιήσει τη συνταγματική επιταγή ότι το Σύνταγμα βασίζεται στη φιλοπατρία των Ελλήνων.
Απαιτείται η αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης, ώστε να είναι αποτελεσματική και να χτυπηθεί επί τέλους η διαφθορά. Πρέπει να δοθεί έμφαση στην αξιοκρατία και στην επιβράβευση της προσπάθειας. Πρέπει να αλλάξει το σύστημα της παιδείας, με στόχο τη να ανάδειξη της η ελληνικής παιδείας και της εθνικής μας ετερότητας.
Να θεσμοθετηθεί ένα σταθερό φορολογικό σύστημα, που θα συμβάλλει στην ανάπτυξη των επενδύσεων και της οικονομίας εν γένει.
Αυτά ασφαλώς προϋποθέτουν εθνική συνεννόηση, αλλά προ πάντων ευρεία πολιτική συναίνεση. Το λεγόμενο πολιτικό κόστος να επιμεριστεί σε όλο το φάσμα των πολιτικών παρατάξεων. Τα κόμματα δυστυχώς, τουλάχιστον μέχρι τώρα, επιμένουν στην πρακτική της παραταξιοποίησης των θεσμών και του μηδενισμού των πολιτικών πρωτοβουλιών. Στο κοινοβούλιο πρέπει να παύσει να λειτουργεί ή λογική του άσπρου – μαύρου. Να σταματήσει να αποτελεί άρνηση για την αντιπολίτευση ότι θεωρείται θέση για την συμπολίτευση και αντίστροφα.
Για την αναστροφή της καταστροφικής πορείας της χώρας μας, πρέπει να αντιδράσουν τα υγειά κύτταρα της κοινωνίας μας, οι έντιμοι πολίτες, οι πνευματικοί μας ταγοί, οι πολιτιστικές οργανώσεις, η καθαρή ματιά και ο τίμιος ιδρώτας του προοδευτικού Έλληνα. Αυτοί που κράτησαν την Ελλάδα ζωντανή στο καμίνι της ιστορίας ανά τους αιώνες, αυτοί που δόξασαν τ’ όνομά της και χάρισαν στην ανθρωπότητα την ορθή σκέψη και τον πολιτισμό. Αρκεί αυτές οι δυνάμεις να αφυπνιστούν, να απαλλαγούν από τον λήθαργο της αδιαφορίας και απραξίας.
Στην κρίσιμη αυτή στιγμή, θεωρούμαι ότι είναι εκ των ων ουκ άνευ επιταγή για το έθνος, η δραστηριοποίηση των ατόμων αυτών προς την κατεύθυνση του χειρισμού των σοβαρών προβλημάτων της κρίσης.
Έγινε τίποτε από αυτά; Ασφαλώς όχι
*****
Κες και κοι, όταν γράφαμε αυτά, δεν θεωρούσαμε ότι κομίζαμε γλαύκα εις Αθήνας και φυσικά δεν ελπίζαμε ότι θα βρίσκαμε ευήκοον ούς από την πλευρά της πολιτείας. Τα απευθύναμε κυρίως στους άξιους πολίτες της χώρας μας που κατείχαν θέσεις ηγετική ευθύνης στην Ελληνική κοινωνία.
Όμως φαίνεται ότι ο κομματισμός, έχει οδηγήσει σε κώμα, με την ιατρική έννοια του όρου, και τους πολίτες αυτούς. Τα άτομα όμως αυτά, εκτός ολίγων εξαιρέσεων, έχουν τηρήσει εκκωφαντική σιωπή στη διάρκεια της κρίσης. Αυτή είναι επίσης η άλλη αιτία της παρακμής αυτής της χώρας. Η προκοπή της χώρας μας δεν είναι μόνο υπόθεση της πολιτικής, είναι υπόθεση όλων μας, κυρίως εκείνων που ξέρουν και μπορούν. Αυτών που έχουν καταξιωθεί ηθικά, επαγγελματικά, επιστημονικά.
Επίσης, φαίνεται ότι σε αυτή τη χώρα η ιστορική μνήμη είναι απουσιάζει, ή μάλλον συμπεριφέρεται σαν την άπιστη γυνή, δηλαδή και μας απατά και μας εγκαταλείπει. Διαφορετικά πως εξηγείται ότι πάντα επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη. Λάθη το 1822, λάθη το 1920, το 1946, το 81 κλπ, κλπ., με βασικό παρονομαστή την κατάρα του διχασμού, που καλλιεργεί την παραταξιακή συμπεριφορά και μας αποστερεί από την δημιουργική εξέλιξη και πρόοδο της κοινωνίας μας. Με την ίδια νοοτροπία πορευτήκαμε και στην παρούσα κρίση, δεν πήγαμε με ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από τη κρίση. Θα είχαμε περισώσει και την οικονομία μας αλλά και την εθνική μας αξιοπρέπεια.
Τώρα αυτή η κρίση, αυτή η κολόνια κρατάει χρόνια και λειτουργεί σωρευτικά στα τεράστια προβλήματα και τις μεθοδευμένες επιθέσεις που δέχεται η χώρα μας, με το μεταναστευτικό, τα μουσουλμανικά τόξα, κλπ. Είναι τοις πάσι γνωστό ότι οι καλοί γείτονές μας καραδοκούν να επωφεληθούν από τα λάθη μας.
Κες κιαΚοι, Η σημερινή κακοδαιμονία και υποβάθμιση της χώρας μας, δεν είναι αυτή που αξίζει στους Έλληνες. Η Ελλάδα δεν είναι μια απλή γεωγραφική έκφραση, δεν είναι μια κουκίδα στον παγκόσμιο χάρτη. Η Ελλάδα είναι ιστορία, είναι πολιτισμός, είναι Σοφία, είναι παγκόσμια κληρονομιά, είναι ο τρόπος σκέψης του δυτικού πολιτισμού. ‘Όποιος σκέπτεται, σκέπτεται Ελληνικά έστω και αν δεν το αντιλαμβάνεται.’ Είπε κάποιος φιλόσοφος. Μήπως είναι καιρός να σκεφτούμε και εμείς Ελληνικά;
Αυτή την Ελλάδα που οφείλουμε να σηκώσουν στους ώμους δεν είναι καθήκον μόνο της πολιτικής ηγεσίας, είναι καθήκον όλων, κυρίως αυτών που ξέρουν και μπορούν, αυτών που έχουν καταξιωθεί κοινωνικά, επαγγελματικά, επιστημονικά. Και Αυτών, που είναι απόψε εδώ.
Αγαπητοί Συνάδελφοι,
Σας είχα πει παλαιότερα ότι τους βαρβάρους, δεν θα τους περιμένουμε πλέον στα σύνορα. Αυτοί έρχονται αθόρυβα και μεθοδικά από τις ατραπούς που κυριαρχούνται και ελέγχονται από τα μεγάλα οικονομικά κέντρα και τις χρηματαγορές. Οι βάρβαροι, είναι ήδη στη χώρα μας και ελέγχουν την εθνική μας κυριαρχία. Η εθνική μας ανεξαρτησία δεν θα κινδυνεύει μόνον από τα πολεμικά όπλα, αφού ο πόλεμος θα διεξάγεται κυρίως στο πεδίο της οικονομίας.
Αυτό επιτάσσει η μετεξέλιξη του καπιταλιστικού συστήματος, στο οποίο οι αγορές εμφανίζονται ισχυρότερες από την πολιτική εξουσία των κρατών.
Εμείς οι Οικονομικοί Διευθυντές, στηρίζουμε το πλέον ζωτικό μέρος της οικονομία μας, που είναι η ελληνική επιχείρηση , δηλαδή η ιδιωτική οικονομία που είναι ο αιμοδότης της εθνικής μας οικονομίας. Γι’ αυτό, ο ρόλος μας είναι τόσο σημαντικός, όσο και η εθνική μας ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια. Σε μας πέφτει το μεγάλο βάρος της προστασίας της εθνικής μας οικονομίας. Το βάρος αυτό, αγαπητοί συνάδελφοι είμαστε υποχρεωμένοι να το σηκώσουμε.