Άρθρο του Αλέξανδρου Κωστόπουλου, προέδρου του Συνδέσμου Ελλήνων Οικονομικών Διευθυντών (ΣΕΟΔΙ), που δημοσιεύτηκε στην ΝΑΥΤΕΜΟΡΙΚΗ της 5-9-13
Το διάγγελμα του Καστελόριζου της 23ης Απριλίου 2010, απετέλεσε αναμφίβολα το ορόσημο μιας νέας εποχής για τη χώρα μας και σήμανε για το έθνος μας την απαρχή μιας εφιαλτικής πορείας προς τον όλεθρο. Η χώρα μας πλέον, είναι παγιδευμένη σε ένα φαύλο κύκλο μνημονίων, τα οποία το μόνο που επιτυγχάνουν, είναι η εξαθλίωση των πολιτών, λόγω των επαχθέστατων μέτρων που έχουν ποτέ επιβληθεί στο λαό εν καιρώ ειρήνης. Κάθε κύκλος μνημονίου, αποδεικνύεται συσίφειο εγχείρημα και βυθίζει όλο και περισσότερο τη χώρα στο χρέος. Ο λαός εμπαίζεται με τις θριαμβολογίες της είσπραξης των δόσεων, οι οποίες τελικώς επιστρέφονται στους δανειστές και τίποτε δεν διοχετεύεται στην πραγματική οικονομία. Τα μνημόνια δεν παρέχουν προτάσεις δημοσιονομικών μέτρων αναπτυξιακού χαρακτήρα, αλλά εντολές βίαιου μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας προς την εξαθλίωση. Ακόμη και οι δανειστές παραδέχτηκαν ότι η συνταγή ήταν λάθος. Εμείς ισχυριζόμαστε ότι εφαρμόζουμε σωστά μια…. λάθος συνταγή!
Και ενώ όλοι οι δείκτες των δημοσιονομικών μεγεθών της χώρας, έχουν καταρρίψει όλα τα αρνητικά ρεκόρ της μεταπολεμικής εποχής, κανένα πολιτικό κόμμα, κανένας φορέας, ουδεμία κυβέρνηση δεν προέταξε ένα συντεταγμένο και αξιόπιστο πρόγραμμα εξόδου από την κρίση. Καμία πληροφορία, καμία πρόβλεψη, παρά μόνο εξαγγελίες καινούργιων φόρων, καινούργιες θυσίες και ο εξαθλιωμένος λαός δεν γνωρίζει τι τέξεται η επιούσα.
Οι αριθμοί της μνημονιακής περιόδου, είναι αμείλικτοι. Το εθνικό εισόδημα μειώθηκε κατά 25% αντί του προβλεπόμενου 5%, η ανεργία, που αποτελεί πολιτικό κακούργημα, σκαρφάλωσε στο 28% αντί του προβλεπόμενου 15%. Ο αριθμός των ανέργων έφθασε στις 1.350.000. Το χρέος που κατέστη πίθος των δαναϊδων, έχει ξεπεράσει τα 320 δις ευρώ και αυξάνεται κάθε λεπτό.
Η εφιαλτική αυτή κατάσταση, είναι απότοκος μιας σειράς παραμέτρων, όπως:
– Η διεθνής οικονομική συγκυρία, δηλαδή το πρόβλημα που ανακύπτει από τη λειτουργία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, σύμφωνα με το οποίο το χρήμα δεν αποτελεί πλέον μέσο συναλλαγής, αλλά έχει αυτονομηθεί και αποτελεί το ίδιο προϊόν. Το αποτέλεσμα είναι τα χρηματοπιστωτικά προϊόντα απετέλεσαν αντικείμενο του διεθνούς τζόγου και κατέληξαν να είναι τριάντα φορές μεγαλύτερα του διεθνούς εθνικού προϊόντος. Έτσι, η παραπαίουσα εθνική μας οικονομία, ως εύκολος στόχος, παίχτηκε στη ρουλέτα της διεθνούς κερδοσκοπίας.
– Όμως, η βασική αιτία της καταστροφής υπήρξαν οι λανθασμένοι χειρισμοί εκ μέρους της πολιτείας το τελευταίο χρονικό διάστημα. Η άγνοια και η ανικανότητα της πολιτικής ηγεσίας της χώρας μας, έδωσε την χαριστική βολή στην χειμάζουσα οικονομία μας. Οι κυβερνώντες, ούτε στην κρίσιμη αυτή περίοδο της ιστορίας μας δεν απαρνήθηκαν τον παλιό τους εαυτό, δεν ενστερνίστηκαν την κρισιμότητα της…κρίσης και συνέχισαν το συνηθισμένο τροπάριο: business as usual. Δηλαδή η κρίση αντιμετωπίστηκε με όρους διχαστικής και μηδενιστικής πρακτικής (μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί), με ακατάσχετη, ασαφή και παρελκυστική ρητορεία, με αποτέλεσμα να μη διαμορφωθεί ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, που θα αντιπροσώπευε όλο το φάσμα της πολιτικής ηγεσίας, πράγμα που θα αποτελούσε ισχυρότατο διαπραγματευτικό όπλο προς την κατεύθυνση της αναπτυξιακής πολιτικής απέναντι στην τιμωρητική και καταστροφική πρόταση των δανειστών. Οι εθνοπατέρες μας, υποτάχτηκαν στα κελεύσματα των δανειστών, χωρίς καν να ξέρουν τι υπογράφουν, αφού άλλωστε, όπως δήλωσαν, δεν διάβασαν τι υπέγραψαν!
Η κρίση δεν αντιμετωπίσθηκε με όρους χειρισμού ευρωπαϊκής πολιτικής τη στιγμή που υπήρχε ευρωπαϊκή κρίση και υπήρχαν περιθώρια δυναμικών διαπραγματεύσεων με τους εταίρους. Η πολιτική ηγεσία υπέκυψε αμαχητί στη βαναυσότητα των εκβιαστικών διλημμάτων της τρόικας, σύρθηκε πίσω από τα καταστροφικά, ισοπεδωτικά και ταπεινωτικά μέτρα, τα οποία εκτός των άλλων, ευρίσκονται σε αναντιστοιχία ακόμη και με τη βασική αρχή της οικονομίας κατά την οποία, ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει υπό συνθήκες λιτότητας.
Αντί συγκεκριμένων και ρεαλιστικών προτάσεων που θα είχαν ως πυρήνα την οικονομική ανάπτυξη της χώρας, αντιτάχθηκε μία ακατάσχετη, χαώδης και γενικόλογη μπουρδολογία με ασάφειες και ψεύδη από όλο το σύστημα διαμόρφωσης πολιτικής, δηλαδή από τους πολιτικούς, δημοσιογράφους και οικονομολογούντες.
Ο όλος χειρισμός της κρίσης από την πολιτική ηγεσία ισοδυναμεί με απεμπόληση της εθνικής μας κυριαρχίας, αφού οι αποφάσεις για κρίσιμα ζητήματα λειτουργίας της πολιτείας και της ακεραιότητας της χώρας παραχωρήθηκαν στους ξένους, των οποίων στόχος ήταν η υποδούλωση του έθνους μέσω των σύγχρονων μεθόδων υποδούλωσης, που είναι ο οικονομικός έλεγχος μέσω του υπερδανεισμού.
Το πολιτικό προσωπικό που εκλήθη να διαχειρισθεί την σοβαρότερη μεταπολεμική κρίση, επέπρωτο να είναι το χειρότερο των τελευταίων χρόνων, σε όλο του το φάσμα. Ή όλη εμφάνισή τους, παραπέμπει σε συμπεριφορές καφενείου έως χαμαιτυπείου. (Τραγικές φιγούρες, ένας εσμός βωμολοχούντων και ασχημονούντων και την εικόνα να την συμπληρώνουν στο βήμα της βουλής προϊόντα παντοπωλείου, κασετόφωνα, κλπ!!).
Η κρίση απογύμνωσε τους πολιτικούς οι οποίοι, απεδείχθησαν ανεπαρκείς αδύναμοι, χωρίς σοβαρή, τεκμηριωμένη πρόταση. Είναι εμφανής η αδυναμία, αλλά και η πολιτική βούληση για επαναστατική αλλαγή που χρειάζεται ο τόπος. Η κυβέρνηση απλώς αγοράζει χρόνο συρόμενη από μνημονίου εις μνημόνιον χωρίς καμία προοπτική εξόδου από την κρίση, το δε υποτιθέμενο φως του τούνελ πάντοτε αποδεικνύεται ανύπαρκτο.
Το τοπίο αυτό, είναι αδύνατον να θεραπευθεί υπό τις παρούσες συνθήκες, oι οποίες υπακούουν σε δύο βασικές παραμέτρους :
Η μία είναι η οικονομική παράμετρος, που εμφανίζει το χρέος να ανέρχεται στο 200% περίπου του εθνικού εισοδήματος και να υπερβαίνει 320 δις ευρώ. Η εξόφληση αυτού του χρέους είναι αντικειμενικά αδύνατη, αφού η εξόφληση του απαιτεί το εθνικό εισόδημα σχεδόν δύο ετών χωρίς να δαπανηθεί τίποτε για τις ανάγκες του λαού και του κράτους. Επί πλέον, η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, παρά τις μειώσεις των μισθών, παραμένει ακόμη σε πολύ χαμηλά επόπεδα.
Η άλλη παράμετρος αφορά τις διαχρονικές πληγές της ελληνικής πραγματικότητας και εννοούμε τη γραφειοκρατία και διαφθορά, την παραοικονομία των διαπλεκομένων , που αποτελούν τα συγκοινωνούντα δοχεία της παρακμής του δημόσιου βίου και τα βασικά αίτια της εξαθλίωσης της ελληνικής κοινωνίας. Είναι δημιουργήματα του βίου και πολιτείας των κυβερνώντων των τελευταίων σαράντα χρόνων και αποτελούν τη συνισταμένη του κομματισμού, της υποβάθμισης της παιδείας και της αξιοκρατίας και της ισοπέδωσης κάθε αρχής και κάθε αξίας. Η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, ο εναγκαλισμός της εξουσίας με άνομα συμφέροντα της παραοικονομίας και της διαπλοκής, απετέλεσε τον κανόνα της περιόδου αυτής. Ο εθισμός του λαού στην ήσσονα προσπάθεια και ο πακτωλός των χρημάτων που γέμιζαν τα θυλάκια των ενδημούντων στα τα σαλόνια της εξουσίας και των παρεπιδημούντων στα ποιμνιοτάσια της κομματοκρατίας, οδήγησαν τη χώρα στην αποβιομηχάνιση και τον παρασιτισμό. Επί πλέον, διέλυσαν και την πρωτογενή παραγωγή και την ύπαιθρο γεμίζοντας τα επαρχιακά καφενεία με αργόσχολους θαμώνες- εισοδηματίες των κοινοτικών επιδοτήσεων.
Εξ’ άλλου, οι βασικοί πυλώνες στήριξης του εθνικού μας οικοδομήματος, οι θεσμοί και οι βασικές εξουσίες του έθνους, έχουν αποδομηθεί. Το σύστημα έχει επίσης ακυρώσει τα ερείσματα-σύμβολα της εθνικής μας ταυτότητας, όπως είναι η γλώσσα, η θρησκεία και η ιστορική μας συνείδηση και ο λαός διδάχθηκε να πορευτεί πιθηκίζοντας ξένα πρότυπα συμπεριφοράς.
Κάτω από αυτές τις τραγικές συνθήκες, αβίαστα ανακύπτει το ερώτημα: Πού θα καταλήξει η εφιαλτική αυτή πορεία της χώρας; Πόσο ακόμα μπορεί το έθνος να υπομείνει την εφιαλτική αυτή πορεία προς τον όλεθρο;
Ασφαλώς η απάντηση δεν είναι ούτε απλή ούτε εύκολη. Το βέβαιο όμως είναι ότι ο χειρισμός της καταστροφής που διανύει το έθνος μας, δεν είναι υπόθεση μιας κυβέρνησης, και πολύ περισσότερων μιας ή δύο κυβερνητικών παρατάξεων. Η σωτηρία της χώρας είναι πλέον υπόθεση του ελληνικού λαού, ο οποίος έδινε πάντα τη λύση στις κρίσιμες στιγμές της ιστορίας μας. Η ανεξαρτησία και η προκοπή αυτής της χώρας είναι επίτευγμα των αγώνων και των θυσιών αυτού του λαού. Και πάνω απ’ όλα, είναι υπόθεση των ατόμων εκείνων που ξέρουν και μπορούν. Των ατόμων που έχουν καταξιωθεί στον επαγγελματικό και επιστημονικό στίβο και διακρίνονται κυρίως για το ήθος και την κοινωνική τους αναγνώριση. Στην κρίσιμη αυτή στιγμή αυτό που χρειάζεται το έθνος, είναι η δραστηριοποίηση των ατόμων αυτών προς την κατεύθυνση του χειρισμού των σοβαρών προβλημάτων της παρούσας κρίσης. Κυρίως δε χρειάζονται τα άτομα εκείνα που δραστηριοποιούνται στους φορείς ηγετικής ευθύνης.
Πρέπει να σημάνει εθνικός συναγερμός, να πνεύσει άνεμος επαναστατικής αλλαγής σε όλες τις λειτουργίες της πολιτείας και να κατεδαφίσει ότι σάπιο και αμαρτωλό έχει χτιστεί τα τελευταία σαράντα χρόνια.
Ο ελληνικός λαός πρέπει να συνειδητοποιήσει τη συνταγματική επιταγή ότι το σύνταγμα βασίζεται στη φιλοπατρία των Ελλήνων. Το παρόν πολιτικό προσωπικό έχει απολέσει την αξιοπιστία του και δεν εμπνέει κανένα σεβασμό και υπακοή τους πολίτες. Άλλωστε η αντιμετώπιση της κρίσης δεν μπορεί να επιτευχθεί από αυτούς που την προκάλεσαν.
Η ανάκαμψη πρέπει να λάβει διαστάσεις παλιγγενεσίας, που θα έχει την έννοια του κοινωνικού μετασχηματισμού, να υπογραφεί ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα διαλαμβάνει κράτος και πολίτες. Πρέπει να ψηφισθεί καινούργιο Σύνταγμα που ανταποκρίνεται στις ανάγκες της σημερινής κοινωνίας και να καταργηθεί το υπάρχον, που πρεσβεύει την απόλυτη πρωθυπουργική μοναρχία, που εκμαυλίζει τους πολιτικούς προς την ανομία, τους καθιστά δικαστές των δικών τους αδικημάτων και αθωώνουν τις κακουργηματικές πράξεις τους ( άρθρο 86). Να θεσμοθετηθεί ένα σταθερό φορολογικό σύστημα, που θα συμβάλλει στην ανάπτυξη των επενδύσεων και της οικονομίας εν γένει. Να καταργηθεί το πελατειακό κράτος, ώστε να εξαλειφθεί η φοροδιαφυγή. Πρέπει επί τέλους να αντικατασταθεί το μοντέλο της κρατικοδίαιτης οικονομίας.
Απαιτείται η αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης, ώστε να είναι αποτελεσματική και να χτυπηθεί επί τέλους η διαφθορά. Πρέπει να δοθεί έμφαση στην αξιοκρατία και στην επιβράβευση της προσπάθειας. Πρέπει να αλλάξει το σύστημα της παιδείας, με στόχο τη να ανάδειξη της η ελληνικής παιδείας και της εθνικής μας ετερότητας.
Οι αντοχές του κοινωνικού σώματος έχουν εξαντληθεί. Πριν ξεχειλίσει η λαϊκή οργή, πρέπει υπάρξουν επαναστατικές αλλαγές σε όλο το φάσμα των θεσμών, διαφορετικά η οικονομική κρίση θα εξελιχθεί σε εθνική καταστροφή.
Τώρα είναι η στιγμή που η χώρα χρειάζεται μια προσωπικότητα που να διαθέτει ‘αρετήν και τόλμην’, που να ηγηθεί της εθνικής αυτής προσπάθειας, να συνεγείρει τις ατομικές συνειδήσεις, να εμπνεύσει την εμπιστοσύνη και το σεβασμό στο λαό και να τον οδηγήσει στην πορεία του πεπρωμένου του. Γνωρίζουμε ότι στην κατεύθυνση αυτή δραστηριοποιείται μια σημαντική προσωπικότητα με διεθνές κύρος, αλλά και με σπάνιες ικανότητες σε θέματα διαχείρισης κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων. Ευχόμαστε η προσπάθεια του να τελεσφορήσει.
alkost@otenet.gr